دختری بر باد

فکر میکنم به ننوشتن. نگفتن. نشنیدن و نشناختن. فکر میکنم به این که چرا نمینویسم این روزها. این که خوانده نمیشوم. چراغم لبریز از روغن کلمات با فتیله ای خاموش سیاه، من اما مدفون در لجه  ی غریو خویش. آخ که نوشتن همین روزمرگی های بی اهمیت را روی کلمه دادن نیست. نوشتن باید پیچ چراغت را بپیچاند، فتیله ی سفید زیر سیاهی مغمومش را سر افراز کند تا  روغن را بمکند و برساند به آتش فروزانی که دودش میکند، دودش می,خویش ...ادامه مطلب