ای وای بر اسیری، کز یاد رفته باشد...

ترس نهادن بار هدف بر دوش های دیگری،  از حساب شده ترین ترسهاست. 4 ساعت پیش ودکا عقده ی صراحت گشود. دود سیگار عقده ی اشک. 4 ساعت پیش من بی لب بر هم زدن خیلی چیزها گفتم. 4 ساعت پیش من ناگهان یاد آقای الف و آن پنجشنبه آخر آذر سورئالی افتادم  که هرگز یادم نمیرود (و من یادم نمیرود...حتی اهمیتش هم کم نمیشود!)  و این حقیقت دوباره در صورتم کوفت که واقعا احتمالی هست که به جست و جوی کسی 70 سال منتظر ماند و تنها شد. من میدانم که هدفی متعلق به کسی دیگر را به دوش دیدن، چقدر وحشتناک و بی معنی میتواند باشد. اینکه احتمال چقدر همه چیز زندگیست و اینکه در نهایت آزادیست که میتواند هر سرخوردگی را مرهم نهد.و  در  آخر فاش میگویم و از گفته ی خود دلشادم، بنده ی عشقم و از هردو جهان آزادم...