سرگذشت ویرانه چنین بود...

برخی چیزها و برخی کس ها را برای خود خواستن، آنها را از مفهوم خود ساقط کردن است. این یعنی آنها را باید دوست داشت، پرستید، بی آنکه سهمی برای خود بطلبی...

چیدن گلی سرخ، چرا که دوستش میداری، ساقط کردن آن از مفهوم پر زندگی گل بودن است! گلی که دوستش داشتی، و خود هیچش کردی. حال چگونه میتوانی دل ببازی هیچ را. مردگی و نه زندگی را. 

برخی آدمها هم چنین اند. نباید سهمی برای خود بطلبی. بی عدالتیست ولی مگر نه اینکه "آزادی مطلق وجه عدالت را خدشه دار میکند"؟ اینها، به عنصر مطلق آزادی اینچنین زیبایند و این چنین دوست داشته ی تو میتوانند باشند. 

آخ این آدمها را بگذارید به شکوه تنها گل سرخی روی بوته ای سبز از زندگی، دل بربایند و برگ بدهند و زیباتر و زیباتر شوند... این آدمها را از دور و پشت پرده های ضخیم راز دوست بدارید چرا که غیر این، راهی نیست، راهی نیست...