دریغا ویرانِ بی‌حاصلی که منم!

گغوناد عجیب نگاهم میکند. نشسته گوشه ی کمد روی اتاق و پاهایش را کرده قفل هم، تابشان میدهد. دو دستش را هم پیچانده به هم و گذاشته لای پایش، با قوز خفیفی، بی هیچ حسی در چشمان تیره اش، تنها دارد نگاهم میکند. نگاهش اما خیلی حرفها دارد.نگاه منتظر بی انتظار! نگاهی که میخواهد بداند چی میکنم، ولی میداند که موومان بعدی هم خالی از ابژه های فوتوریستی خواهد بود.